Op oudejaarsavond vindt Izumi zijn moeder Yuriko dwalend in het park. Na de diagnose dementie begint haar geest snel te vervagen. Izumis herinneringen aan zijn moeder staan echter in zijn geheugen gegrift. Het moment dat hij als kind dacht door zijn moeder in de steek te zijn gelaten, achtervolgt hem na al die jaren nog steeds. Terwijl Yuriko steeds verder verslechtert, worstelt Izumi met het feit dat hij zijn moeder kwijt zal raken. Dit keer voorgoed. Op zijn weg naar acceptatie, ontdekt Izumi Yuriko's geheime verleden en wie zijn moeder eigenlijk was.

Alzheimer-drama's zijn de afgelopen jaren vaak in de prijzen gevallen, zoals bijvoorbeeld Still Alice en The Father. En deze nieuwe Japanse aanwinst in het subgenre doet zeker denken aan die twee titels, maar dan met een interessante extra dimensie: dat we nu door een Aziatische lens mogen kijken. Zaken als schande, emotie en familie hebben nou eenmaal een andere lading in de Japanse cultuur. Wat hoor je te doen? Wat mag je wel en niet laten blijken?